dijous, 2 d’abril del 2009

- Sobre Sutiles Presentaciones

Quién no ha intentado comunicar lo que siente, lo que piensa, lo que importa un comino a los demás pero que resulta verdaderamente importante para nosotros mismos...
Ahora me viene a la memoria mi compañero Goyo Jiménez, que empezaba aquél famoso monólogo con un "[...] Sí, la mayoría de humoristas empiezan con un 'no os ha pasado nunca que...' [...]" (buenísimo, os lo recomiendo). Pero no tengo dotes para la expresión escrita, y de algun modo u otro tengo que sortear el problema que me plantea este ordenador y la necesidad insaciable de sacar algo de dentro de mi cerebro.
No tengo la más mínima intención de parar este derrame atroz hasta que me sienta satisfecho con mi trabajo pues no soy una persona demasiado exigente consigo misma!

No tengo ni idea de quién va a llegar a leer esto ni como va a llegar aquí y aún tengo menos idea de si va a tener la compasión (o gentileza) de terminar de leer mis quehaceres.

Sinceramente vuestro

1 comentari:

  1. Fer descripcions és una cosa, fer de Ken Follett n'és una altra. El senyor Follet no descriu les coses importants (l'ambient, un paisatge que tingui importància en el moment, que transmeti part del contingut de l'escena, els aspectes remarcables de cada personatge...), sinó que descriu com s'elaboren les balustrades que serveixen per fer una catedral.

    M'agrada la descripció, m'agrada fer descripcions, però no m'agrada el que fa en Follet o l'Stanley Robinson a la triologia de Mart, on tens cinc pàgines que només descriuen un paisatge i el seu caràcter geològic.

    En fi, seguiré el què et passa pel cap. Ja veig que m'has etiquetat el blog com a "Romantic stoicism" i que m'has comentat. Bé, m'agrada que entrem en la dinàmica. En breu, llegeixo el teu text i comento.

    Guten voyagen, vigila amb els heretges holandesos. Ens veiem!

    ResponElimina